Uitgeverij: Hamley Books
Verschijningsdatum: 2020
Genre: fantasy
ISBN: 9789463967136
Prijs: €15
De 19-jarige Patrick gaat samen met zijn ouders en zijn zusje Judith met vakantie in Baltimore, Ierland, waar zijn tante een hotel runt. Hij heeft totaal geen plezier in de vakantie, totdat de mysterieuze Morgayne plots in het hotel opduikt. Hij valt meteen voor haar, maar zij lijkt onbereikbaar voor hem.
Ondertussen breekt er aan de zuidwestkust van Ierland grote chaos uit. Het weer slaat om, er spoelen zeedieren aan op de stranden. Terwijl de storm steeds heftiger wordt, zoekt Morgayne plots toenadering tot Patrick.
Hij geraakt al snel onder de invloed van haar charmes, maar wanneer hij ontdekt dat zij iets met het stormweer te maken heeft, begint hij te beseffen dat zij geen gewone jonge vrouw is. Maar is hij dan nog in staat om zichzelf te redden?
Wat had ik dit boek graag goed gevonden. Het plot spreekt me aan, de personages leken op het eerste zicht echt interessant en ook de setting was iets waar ik me helemaal in kon vinden. Maar al na enkele hoofdstukken voelde ik dat het verhaal toch niet zo mijn ding was. Dat de schrijfstijl vooral anders was dan ik had gedacht of gehoopt.
Hoewel de basis van het verhaal goed zit, is de uitwerking ervan best zwak. De grootste oorzaak hiervan is de oppervlakkigheid waarmee Gebroken adem is geschreven. Het is duidelijk dat Morris een talent voor schrijven heeft, werelden kan ontwikkelen en legendes kan omzetten naar moderne verhalen. En toch voelt het verhaal gehaast aan en op vele plekken zelfs ondoordacht. Misschien komt dit omdat ik niet meer tot de leeftijdscategorie van het boek behoor of doordat mijn eigen verwachten té hoog waren. Het resultaat was in ieder geval dat ik redelijk teleurgesteld achterbleef toen het boek uit was.
Het gebrek aan diepgang zit zich in eerste instantie in de kern van het verhaal. Want vanaf het begin legt de schrijfster de nadruk op de ‘slungelige nerd’ Patrick en de ‘bloedmooie’ Morgayne. Een concept dat niet alleen onorigineel is, maar ook al voorbijgestreefd. Dat ze mooier is dan de gemiddelde mens, is iets waar ik nog kan begrijpen en dat ook voor het plot belangrijk kan zijn door de werking die ze op Patrick heeft. Maar echt, waarom moest Patrick op die manier zijn geschreven? Hoe heeft dat een meerwaarde aan het boek geboden? Volgens mij tikt hij letterlijk elk slungelig cliché aan zonder er een originele draai aan te geven. En dat is jammer, want Patrick had zo interessant kunnen zijn en het plot echt kunnen dragen.
Een tweede oppervlakkigheid is jammer genoeg in de personages en hun relaties tot elkaar te vinden. De sterkste is die tussen Judith en Patrick, de manier waarop deze is geschreven kwam overtuigend over. Maar alle andere relaties? Nee. Als lezer kreeg ik ook het gevoel dat de schrijfster zelf niet veel om de andere familieleden van Patrick gaf. Ze werden gebruikt om hier en daar een moment van verrassing te creëren, een kleine twist aan het verhaal te geven, maar jammer genoeg zonder ooit echt het belang hiervan te onderstrepen. Het voelde allemaal wat random aan, alsof Morris liefst enkel over de relatie tussen Patrick, Judith en Morgayne had geschreven maar bedacht dat er toch iets meer paginavulling nodig was. En dat is gewoon merkbaar als lezer waardoor je eigenlijk ook niet geeft om die personages en hoe hun relaties stuklopen. Zelfs niet echt om de hoofdpersonages, omdat ook daar niet veel verder dan de eerste indrukken werd gegaan.
Als Morris meer tijd aan de groei van haar personages had besteed, had ik het einde waarschijnlijk ook beter kunnen appreciëren. Nu voelde het vooral erg ongeloofwaardig aan en deed het mijn wenkbrauwen fronsen. Ook de snelheid waarmee Patricks gedachten gingen van ‘wie is deze vreemde’ naar ‘ik kan niet meer zonder haar’, voelde eerlijk gezegd wat lachwekkend aan. Uiteraard kan Morgayne deze invloed op hem gehad hebben, maar als lezer kreeg je niet het gevoel dat dit enkel door haar ‘kracht’ kwam. Als dit wat beter was uitgewerkt, meer aandacht besteed aan zowel het mentale als fysieke (handen aanraken, vlinders in buik, …) was het voor de lezer ook geloofwaardiger geweest.
En als laatste, het gemak waarmee er aanvaard wordt dat zeemeerminnen bestaan vond ik ook best verrassend. En dan bedoel ik niet Patrick, maar diegenen die er eigenlijk nooit echt een gezien hebben. Best gevaarlijk, dat verhalen dan zo snel als waarheid worden aanzien. Over Patrick gesproken, ook hij ging best snel mee in bepaalde verklaringen en wensen van Morgayne. Het ene moment was hij in shock en een tel later leek hij er al vrede mee te hebben. Ik val in herhaling, ik weet het, maar opnieuw: meer ruimte voor groei en gedachtes zou dit boek echt naar een hoger niveau hebben getild.
Uiteindelijk geef ik het boek twee sterren omdat de kern van het verhaal, het idee erachter, interessant is. Daarnaast is Morris zeker geen slechte schrijfster, ik denk alleen dat haar verhaal niet voldoende was uitgewerkt of misschien origineel als een veel korter boek was bedoeld? Dat laatste is maar een gok natuurlijk, maar het zou wel veel verklaren. Personages dienen te groeien doorheen een boek en dat gevoel had ik hier absoluut niet. Dit in combinatie met de iets of wat slordige verhaallijnen die niet goed werden afgewerkt en de snelheid waarmee personages bepaalde gebeurtenissen aanvaarden, zorgden ervoor dat het verhaal niet geloofwaardig genoeg en te oppervlakkig overkwam. Maar ondanks dat zou ik zeker nog andere boeken van Morris lezen, in de hoop dat deze me wel kunnen overtuigen. Want doorheen dit alles, zag ik wel een glimp van haar talent.
DE BOEKENBOOM 